Αύριο, στις 27 Νοεμβρίου, συμπληρώνονται 66 χρόνια από την μέρα που γεννήθηκε ο Jimi Hendrix. Την βιογραφία θα την βρείτε στο Wikipedia, τα γνωστά hits τα ξέρετε, γι' αυτό θα βάλουμε ένα τραγουδάκι που δεν είχε την επιτυχία που του αξίζει.
Δεν μπορούσα να βρω κάποιο επίθετο για να χαρακτηρίσω το παρακάτω τραγούδι... Είναι άραγε αστείο? χαριτωμένο? ενοχλητικό? Είναι άξιο απορίας πάντως πως τα πιτσιρικάκια κατάφεραν και θυμόντουσαν όλον αυτόν τον χμ... θόρυβο που έπρεπε να βγάλουν!
Γεωργία και "Bzzz" νικητές στην Junior Eurovision 2008.
PS. Όσο περίεργο και αν είναι το τραγουδάκι, μπορώ να πω ότι είναι κατάλληλο για JUNIOR Eurovision. Δηλαδή το ελληνικό ήταν καλύτερο που το κοριτσάκι μιλάει για έναν που την παράτησε και που "αυτή η θλίψη δεν τελειώνει"? Jesus δηλαδή! Bzzz και πάλι Bzzz!!!
Πριν της την βαρέσει τελείως και αποφασίσει πως το τελειότερο μουσικό όργανο είναι η ανθρώπινη φωνή και απολύσει όλους τους μουσικούς στην μπάντα της, είχε και ωραία τραγούδια...
Ο Mitch Mitchell, drummer των Jimi Hendrix Experience, την έκανε προς λιβάδια πράσινα και χλοερά, ακολουθώντας την μοίρα των δύο άλλων μελών του συγκροτήματος (Noel Redding και φυσικά Jimi Hendrix).
Χαρακτηριστικό δείγμα της δουλειάς του το Manic Depression:
Εν αρχή... Depeche Mode. Poustronica-ξεpoustronica, το κομμάτι λέει πολλά. Το video clip είναι άθλιο βέβαια...
Marilyn Manson. Όχι ο ομορφότερος άνθρωπος στον κόσμο, η διασκευή του δεν απέχει και πολύ από το original, αλλά τα φωνητικά δίνουν άλλο ύφος.
Metamatics. Μια διασκευή που, αν και δεν είναι καθόλου το στυλ μου, μου αρέσει. Τουλάχιστον υπάρχει πρωτοτυπία (μπηχτή, δες παρακάτω).
Richard Cheese. Με τέτοιο όνομα εννοείται ότι δεν περιμένεις κάτι σοβαρό. Ο τύπος είναι γνωστός για τις jazz/lounge διασκευές που κάνει σε γνωστά κομμάτια (μέχρι και Chop Suey των System of a Down). Αυτό που κάνει πάντως, το κάνει καλά.
Hillary Duff. Αυτό το αίσχος πρέπει να σταματήσει. Το να κάνουμε copy-paste το music track και μετά να βάζουμε έναν μαύρο να ραπάρει και μια ξέκωλη να κουνιέται ΔΕΝ είναι διασκευή, είναι απάτη. Ακόμα και η Έφη Θώδη θα έκανε πιο ενδιαφέρουσα διασκευή. Κατά τα άλλα, το πρόβλημα των δισκογραφικών είναι η πειρατεία...
....σε αντίθεση φυσικά με την ΚΟΡΥΦΑΙΑ διασκευή του Johnny Cash. Όλως παραδόξως, δεν υπάρχει ούτε ένα σοβαρό video στο YouTube με την εκτέλεση του JC - αρκεστείτε στον ήχο:
Συνεχίζω το μινι-αφιέρωμα στους R.E.M. με αυτό το τραγουδάκι, ενόψει και της συναυλίας στο Καλλιμάρμαρο στις 5 Οκτωβρίου που πρόσθεσαν τελευταία στιγμή στο πρόγραμμά τους...
Λίγο στεναχωρήθηκα που δεν έπαιξαν το "Find the river" στην συναυλία εδώ (αν και το έπαιξαν 2 μέρες αργότερα στο Ελσίνκι :( ), αλλά αφού είπαν το Electrolite δεν παραπονιέμαι τόσο...
Αν και το videoclip είναι λίγο περίεργο -ίσως δεν κολλάει τόσο με τα συναισθήματα που σου δημιουργεί η μουσική- το τραγουδάκι είναι ήσυχο, και περιέχει δύο από τους ωραιότερους στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ και που μόνο ένας ποιητής ή τρελά ερωτευμένος θα μπορούσε να γράψει... αχ και πάλι αχ...
Michael πάλι καλά που είσαι gay γιατί αλλιώς θα είχα πάρει τα βουνά και τα λαγκάδια για να σε βρω! (καιιιιιιιιιιιιι με αυτήν την φράση καταστρέφεται κάθε ρομαντισμός που μπορεί να είχε δημιουργήσει αυτό το ποστ :D ).
---
Bonus: Το Intro από το τραγουδάκι, live από το Globen της Στοκχόλμης.
Κρίμα που φαίνεται χάλια στο youtube :/
"(I look great). I really... ...It's a joke. It's a joke that I first tried out -by accident- on a bunch of people from Los Angeles, California, principals (?) that I work with and I hadn't seen in a long time and they came walking at me eight of them, one time, and I said 'I look great'. At the same time they all said 'You look great'. Mmm... Only I got the joke... (dtsomp laughs) apparently... But that's Los Angeles and that's Southern California and this song is about Los Angeles and Southern California. This is called Electrolite.
Your eyes are burning holes through me I'm gasoline I'm burning clean
Twentieth century go and sleep You're Pleistocene That is obscene That is obscene
You are the star tonight Your sun electric, out of sight Your light eclipsed the moon tonight Electrolite You're out of sight..."
Χμμμ.... Ας πιάσουμε τα πανηγυράκια. Από κάτω έχω τις 3 καλύτερες στιγμές των Mad awards σε ισάριθμα χρόνια, και στο τέλος ένα (δεν χρειάζονται παραπάνω) από Grammy's: (Έλεγα για τιμωρία να βάλω και Μαρτάκη, αλλά δεν ξέρω αν το mercy ή το summer wine σκότωσε περισσότερο...)
Σε 3,5 ώρες θα βρίσκομαι στην συναυλία των R.E.M. και έχω αρχίσει να ανυπομονώ απίστευτα... Μια συναυλία στην οποία δεν μου είχαν επιτρέψει οι γονείς μου να πάω το '99 στην Αθήνα γιατί "ήμουν πολύ μικρή", αλλά τώρα δεν έπρεπε να αφήσω την ευκαιρία να μου ξεφύγει πάλι...
Σήμερα στο πιάτο ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ από μία από τις ωραιότερες φωνές που υπάρχουν...
Το πρώτο (κατά πόσο ξέρω) τραγούδι που γράφτηκε ειδικά για soundtrack παιχνιδιού. Προσοχή, όχι μόνο μελωδία, αλλά και στίχοι. Sampled για περιορισμό στο χώρο, το τραγούδι εμφανίστηκε στην έκδοση για Amiga του ΚΟΡΥΦΑΙΟΥ Cannon Fodder. Jools και Jops? :D
Καιιιιι Edit: Μόλις έκανα post το post, βρήκα και αυτό. Εκπληκτικά geeky και κορυφαίο ταυτόχρονα. Το theme του Cannon Fodder παιγμένο με χειριστήρια παιχνιδιών. Θεϊκό!
Το σημείο που η Celin παίζει air-guitar με κάνει να θέλω να βγάλω τα μάτια μου με το κουταλάκι του γλυκού...
ΟΚ, αφού συνέλθετε λίγο, επανερχόμαστε στην κατηργορία "τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη". Όπου οι AC/DC (με τον κιθαρίστα ακόμη σε school outfit) συνοδεύονται από τον Steve Tyler των Aerosmith.
Και, αν πρόκειται κάποιος να κάνει cover AC/DC, πρέπει να έχει και τα απαραίτητα προσόντα (FF στο solo...)
Από τις disco days των Κυλιόμενων Πετρών. Σε κάποια φάση αργότερα, συνήλθε στιγμιαία ο Keith Richards, πάτησε πόδι και το ξαναγύρισαν στο rock and roll...
Οι Kinks είναι το τέταρτο συγκρότημα του british invasion και ίσως το λιγότερο επιτυχημένο εμπορικά. Είναι όμως αυτοί που με τραγούδια όπως το You really got me, του 1964, αποτέλεσαν την μεγαλύτερη επιρροή για την επερχόμενη hard-rock γενιά. Γιου νόου Van Halen; :)
Οι Iron Butterfly δεν είναι ιστορικό συγκρότημα μόνο και μόνο γιατί θεωρούνται από πολλούς η πρώτη heavy metal μπάντα. Είναι αυτοί που άνοιξαν τον δρόμο για τραγούδια-τέρατα (σε διάρκεια), όπως Achille's last stand (10:25), Child in Time (10:17), Telegraph road (14:19) και Shine on you crazy diamond (26:01). Το In-A-Gadda-Da-Vida ("In the garden of Eden" αλλά προσπάθησε να το πεις μετά από μια βραδιά ξιδοποσίας) κρατάει ολόκληρα 17 λεπτά, πράγμα ανήκουστο για την εποχή που τα pop τραγούδια είχαν "ραδιοφωνικό" όριο τα 3 λεπτά.
Μπορεί το στυλάκι της να είναι "λίγο" περίεργο, μπορεί να καταστρέφει τον εαυτό της με τα όσα πίνει και να γίνεται ρεζίλι με τα όσα κάνει, αλλά αυτή η ξερακιανή ανορεκτική φιγούρα με έκανε να μείνω με το στόμα ανοιχτό ακούγοντας το παρακάτω τραγούδι...